Een beeldentuin in verval

Tot voor een aantal jaren terug was ik veel bezig met beeldhouwen en boetseren. Het gaf een enorme rust in mijn hoofd, zeker toen ik was geveld door een burn-out. Ik beoefende mijn hobby bij het creativiteitscentrum waar les werd gegeven door afgestudeerde kunstenaars. In die periode heb ik een flink aantal beelden gemaakt, waarvan er ook wat in de tuin belandden.

Vandaag moest ik maar weer eens in de tuin aan de slag. Het is echt moeten voor mij, want we hebben een grote tuin van 1600m2, die toch wel arbeidsintensief is. Tot voor enkele jaren geleden deden we dat samen (man en ik).  Wegens grote drukte in ons bedrijf in het voor- en najaar, komt de tuin de laatste jaren helemaal op mij neer. En dat wordt me toch wat te veel eigenlijk. Voor de voortuin heb ik een minder arbeidsintensief ontwerp gemaakt, dat nu wordt uitgevoerd door het hoveniersbedrijf (lees: borders eruit, gras/heggen/grind erin)

Toen ik vandaag dus in de tuin bezig was viel het mij op dat de beelden langzamerhand in verval raken. Er moet toch wel weer het een en ander gebeuren om ze een beetje op te kalefateren.....voor sommige is het echter de moeite niet meer waard, die zijn langzamerhand ten prooi gevallen aan de natuur.

 

De betonnen poes moet alleen even schoongemaakt worden met een sopje.

Maar de roddeltantes zijn er slechter aan toe. De middelste heeft vorstschade en valt bijna uit elkaar. Dan is het slachtoffer van de roddeltantes beter af: alleen een vogelpoepje!

De ram van kalkzandsteen is er ook slecht aan toe. Dat ie onder het mos zit vind ik wel mooi, maar hij is van binnen helemaal uitgehold. Ik denk door weer en wind, maar het kan ook zijn door de slakken.

Dit beeld is nog prima gelukkig! Kan nog jaren mee!

Maar deze (Meneer en mevrouw Oetemoetemakki, volgens de kinderen) , ook van kalkzandsteen, hebben schade door slakken en regen.
De slakken eten er gaatjes in...

Het liefdespaar heeft alleen een poepje op de schouder en kan nog wel even mee...












De gevelsteen, die nooit aan de gevel is gekomen ziet er nog goed uit, net zoals de kubistische vrouw zonder hoofd. Even een sopje allebei.

Maar het vuilnisbakkie heeft toch echt z'n beste tijd gehad. Zijn staart en poot zijn helaas geamputeerd. Hij kan binnenkort zelf in de vuilnisbak.

Renske ligt nog lekker te slapen op een bankje. Dit beeld is me dierbaar: ik maakte het toen Renske nog een baby was en de gewoonte had om met haar billen omhoog te slapen. Heel af en toe als ze erg moe is gaat ze nog wel eens zo liggen :)

Even de vieze luier verschonen en klaar is ze weer.

 

Wat is achtertuin nog kaal nu. En wat moet er nog veel gebeuren.

Ik probeer maar voor ogen te houden hoe het kan zijn in de zomer.
zucht....